E entón sorrín, por todos os bós momentos, polos malos, porque non importa o mal que o pasases ou o ben que te sentises, o moito que anheles algo ou o aire que che faltou ao rirte de tí mesma por seren tan tonta como para cometer a atrocidade de sentirte mal, porque sempre hai un bo momento para sorrir. E ese momento é agora. Sorrí. Libromaníaca
lunes, 7 de junio de 2010
Nunca digas non á túa lingua propia.
A palabra máxica que insta en contos ou relatos"abra cadabra..." non é máxica , nen tampouco "Grazas" ou "por favor."A palabra máxica propia é a que un/unha mesmo ou mesma desexe facela propia del/a.É dicir,o noso vocabulario instan en diccionarios,libros de texto,etc. millóns de palabras que a cotío utilizamos na rutina diaria;pero,pese a todo isto o que enriquece a nosa linguaxe é a maneira de expresarse autoritariamente.
Tanto no galego,caselán,euskeramcatalán,francés,italán,inglés...A lingua de cada persoa,dun mesmo é o que nos distingue_realmente_dos demais.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
No hay comentarios:
Publicar un comentario