A quinta posta do sol

(Agardo ter o Copyright cedo)
Libromaníaca

                                                * * *

O tempo pasara voando. Horas, días, un mes... As posibilidades de que a miña avoa sobrevivise e que eu puidese seguir vivindo no meu verdadeiro fogar, esfumáranse xa no segundo mes. O Dr. Hank chegou á casa dos meus veciños practicamente chorando por min. Díxolle algo á veciña e, con coidado,  ela díxome:

—Cariño, debes ir un momento ó teu cuarto...  —e pechou coidadosamente a porta cun sorriso feble, mentres disimulaba a súa desesperación.

Peguei a orella á fría madeira, co corazón laténdome moi forte. Escoitei claramente as palabras do doutor Hank:

—Bon, a nena deberá ir cos seus tíos... a súa avoa faleceu... xa chamaron os tíos... irá mañá pola mañá...

—Comprendo... —contestou ela mirando cara ó cadro do seu marido na guerra —. Prepararei as maletas pois.

Cando abriron a porta eu estaba chorando cara á parede. O dr. Hank díxome con agarimo:

—Ah, por certo, as últimas palabras que dixo a túa avóa foron: “ dádelle o libro a Ania, dádello a ela; os mundos dos libros agardan“.

Á mañá seguinte, unha carruaxe grisácea chegou á vila, preguntou a varias persoas por min e, finalmente, parou fronte á nosa casa. Durante todo o camiño estiven memorizando aquelas frases, aquelas palabras que dixera por último a miña avoa.

Pensara tanto… tanto nelas, que rematara por sabelas de memoria, de comezo a fin, e repetíame baixiño: “Dádelle o libro a Ania, dádello a ela;o mundo do libro a agarda” . E, finalmente, quedei durmida.                                                                                                         

Espertei na cama, de seda rosa asalmonado, co somier e cabezal, ambos, de cor dourada.Ó lado, un armario de carballo e mesiña de noite de madeira de palisandro cuberta por un manteliño de fermoso tecido rosa igual cá cama de seda de bordado a ganchillo. En fronte, había un armario cheo de luxosos vestidos de  seda, e chinelas de ouro branco, tamén de  tea de precioso bordado recuberto  por lá fina de cor prata.         

   Deixei o peto marrón e a camisa desgastada de la azulada das ovellas da avoíña. Pero, iso si, non quitei o pano que me cosera a avoíña e que eu sempre levaba a todos os sitios atado ó pescozo, era o mellor regalo do mundo. Collín un dos vestidos que unha das criadas me deixara para poñer hoxe nun maniquí xunto unha nota na que puña :

	Déixolle  aquí o vestido que a srita . Hannohn quería que puxese. A CRIADA: Xana. P.D.: Baixe a almorzar ás 9:15 p.m.

Eran as 10:30 da mañá. Corrín e puxen o vestido de seda e atei o meu pano á cintura, recollín mal o pelo nunha cola cunha tea rara que estaba no chan, e baixei almorzar.

   —MEU DEUS!!!—berrou a tía Hannohn—. Ademais da súa falta de puntualidade, véstese cos luxosos vestidos que lle merquei converténdoos en noxentos farrapos, e ese pelo, meu Deus, que noxo. Non recibiu educación vostede, ou que? Parece mentira que procedamos da mesma familia! —alporizouse tanto que se puxo vermella. Eu contestei ofendida de  inmediato:

   —Para comezar, o pano ó que lle dá o nome de trapos sucios, teceuno a miña avoa. Segundo, cheguei tarde xa que non é que durmise moito. E terceiro, non é que pasase moi bos tempos, e non me deu unha benvida moi calorosa .

   Acto seguido, collín un dos boliños de crema de chocolate e unha copa de zume de lima e funme correndo ó meu cuarto. Parecía que ninguén entendía que unha nena orfa, agora sen avóa, e que debe viaxar á cidade para ir cos seus estúpidos e aristocráticos  tíos, estea contenta e que non lle importe cambiar todas as súas crenzas e costumes para o resto da súa vida .

   En media hora, o mordomo petou na porta dicindo: 

   —Desculpe, señorita Anialonda Mary Joe, son o mordomo Gregorio, e por orde do seu tío Alexis veño pedirlle que baixe xantar... —Eu tireille o zapato á porta de propina pola información, cando entrou.  Déralle na barriga. E díxenlle:

—Ania a secas, por favor... —O mordomo avanzou onda min lentamente, e, coxeando, suspirou e maldiciu entre dentes, puxo sobre a barriga a palma da man, coma  se se estivese protexendo doutro posible golpe, á base de zapatazos. 

   Ó fin , dixo :

   — Srta. Ania, por favor, compórtese, só pretendo axudala! —E  tendeume a man dereita para facer o “cordial ” saúdo dos maiores. Eu tendinlle a man esquerda porque é que son zurda. El, correxiume, e colleume da man dereita:

   —Encantado, son Gregorio, Gregorio Dróck Ville.

   —E eu Ania, Anialonda Mary Joe  Mrak Suetréu, encantada...

Baixei polas enormes escalinatas de mármore apoiando a man no pasamáns. Lembrábame de Serah e Dilho, que sería deles? Aínda sentía morriña polos dous. Entre tanto, xa estaba no aseo. As criadas peiteábanme e maquillaban, limpábanme o elegante traxe e miraban que zapatos me quedaban mellor. Sentíame coma unha marioneta manipulada por mil persoas.  Cando xa estaba preparada para ir xantar, no corredor, xusto fronte ó aseo, vin unha bibloteca. A porta estaba entornada, polo que se distinguía perfectamente a súa grandeza, e tamén se vían pilas e pilas de libros, perfectamente amontoadas en estantes numerados do un ó trescentos mil. Tiña cinco pequenas escaleiras para coller os libros .

Morría por entrar alí !

   —Srta. Ania, está ben? Temos que chegar ó comedor ás doce en punto —dixo Gregorio con aire de preocupación— . Señorita, só quedan dous minutos escasos.

   —Que si, que si!

Estaba (ademais de farta) estrañada por tal preocupación pola puntualidade. Dábame, non sei por que, a sensación de que me ocultaban algo.