Feliz Fin de Ano e mañá que sexa o comezo dun Ano Novo cheo de prosperidade, e literatura :)
Déixovos outro pouco da miña novela (dentro de pouco non poderei deixarvos máis, síntoo.)
_________________________________________
—Vale, reunímonos agora para aproveitar que os meus pais teñen agora visita duns
condeses da zona e van estar ceandoe charlando no gran salón ata altas horas da
noite—dixo o primo de Ania.Todos asentiron—e ademais debemos atopar o libro, debe
estar por aquí...—fixo un breve xesto para que todos o imitasen.
Miraron debaixo da cama, entre os colchóns desta, baixo o sofá, no toucador de
Hannohn, nos caixóns de todas as cómodas e armarios da habitación e nos
abundantes xoieiros desbordantes de ágatas, rubíes, zafiros, esmeraldas, pulseiras e colares
de ouro, pinzas de prata...Pero, tras transcurrir uns doce minutos, nada.Cando as forzas
dos catro se esfumaban no ar, Georchzus, exausto, rendiuse e dirixiuse cara á cama dos
seus pais, para sentar e descansar un chisco;pero, nisto, tropezou coa alfombra e caeu ó
chan armando non pouco barullo.Todos fóron onde a el para acudirlle, pero o picaporte
da porta xirouse e ante as caras sorprendidas destes, apareceu un garda que custodiaba as
numerosas portas do cuarto.Abriu a boca para articular unha palabra; pero Gregorio,
veloz coma o raio propinoulle un puñetazo tan forte que caeu ó chan, cos
ollos bizcos:
—Ha de quedar unha boa tempada así, e cando esperte non creo que lembre
nada, seguramente quedará aparvado para sempre.—Dixo Gregorio.A Ania
alegroulle, pero deprimiuna un pouco, pensando en que a familia daquel home quedaría
sempre coa dúbida de que lle sucedera, e, o home, non lembraría nen a súa
identidade ou nada que antes lle ocorrese.—Unha mágoa, á verdade...Ignacius, un bó
home.Máis tiven que facelo, síntoo.—Mireino intentando aparentar estar de
acordo, sorrindo cunha feble mirada cansa—Perdoa...Non quería ter que levar as cousas
tan lonxe...
Pero non era momento de botarse atrás, non era momento de non seguir loitando e dicir
“Adiante, eu podo”, non; era o momento de loitar pola liberdade do pai de Ania, de
conseguir liberalo daquela horrible historia e de por fin coñecerse.Ania mirou cunha
mirada chea de luminosidade a Georchzus, que ficaba quieto cal morto.
—Que che suced...—non puido continuar, pois baixo a rugosa alfombra de encaixe
atopábase un libro de tapas descoloridas; dun amarelo sucio que sen dúbida tería sido
antes unha cor intensa, que fixese que só pola cuberta da novela parecese un libro
máxico; e iso era certo:O era.
No hay comentarios:
Publicar un comentario