Sinto non poder escribirvos durante as semana, pero nas vacacións, a partiren de hoxe ¡poderei escribir moito máis! Aquí vai un pouco máis da novela.
P.D:Visitade o meu novo Blog en Castelán "La estantería del olvido"
Este fíxenno para non tér que mesturar aquí español e galego, prefiro tér un galego <3 para os da miña terra e un español para seguidores de todo o país.
Bon, aquí vai outro fragmento da hsitotoria (que por certo xa rematei de escribir e corrixir, presentareina a unha editroial, a ver se a quéren.)
—RAAASS!
O telón vermello caeu comigo enriba e, Georchzus, co medo, tirouse correndo cara a unha mesa para apartarse, tirando consigo todos os manxares e luxosas cubertarías de porcelana, o telón caeu sobre a corentena de músicos, e eu caín sobre os sofás do lado rompéndoos co impacto da caída.
—NADA DE ESTAR NIN XOGAR XUNTOS!!!—Berrou a tía Hannohn nada máis chegar á casa –O contrario !Todo o contrario!!! Ania, vas ir ó faiado durmir para que che sirva de lección!!! E Georchzus, pobriño, non fixeches nada e che botaron a culpa de todo!!! —E levouno da man cara ó salón. Georchzus miroume con cara de tristeza e pena, dixo no noso idioma “Síntoo, non sei por que me trata así... Seguimos co plan en segredo igual! Vai á biblioteca á hora acordada”, e eu contesteille simulando tres palmadas e chiscando os dous ollos á vez “Si, de acordo.”
—Tolón, tolón, tolón!!!—Soou unha badalada anunciando as oito e media, pero parecían ser máis polo eco que se producía coa espaciosa mansión e os seus cuartos. Aínda sen o pixama posto, con só o blusón—de debaixo do camisón— e mais unhas medias de fantasía con flores estampadas en cor rosa e o resto branco, e as chinelas e a saíña longa de cor morada, corrín aínda así con sixilo cara á biblioteca, botei un ollo á porta, e, ó ver que estaban Georchzus, Gregorio e Xana dentro xa consultando os estantes apilados de libros, entrei :
—Que hai?—preguntoume intentando sorrir, pero non puido, porque sabía que estaría moi enfadada co ocorrido.
—Bon... Oes Ania? Teño moi pouco tempo, vale ? É que hoxe tócame a min facer a garda do xardín e comezo ás nove menos dez minutos —Dixo Xana indecisa por se era bo momento para falar —De acordo ?
—Si, dende logo que si ! Descoida ...
—Xana, verás... eu... eu teño hoxe que atender ás nove menos dez tamén a uns homes que se dedican a vender froita fresca polas casas mediante unha carruaxe.
—Xana, Gragorio! Non vos preocupedes! Eu non penso perder a noción do tempo —contesteilles xa farta das peticións dos dous. De tanto falar, deron as nove menos vinte—Georchzus, e o libro?
—Ho, Ania, perdóame... Síntoo moito, de veras! Con tanto apuro, entre que estiven co libro entre os brazos dende as oito menos cinco mirando fixamente ó reloxo sen pestañexar sequera! Fun un momento ó baño e cando volvín, que eran as oito e vinte e cinco xa pasadas, esquecínme por completo do libro!
—Si, claro que te perdoo, pero... que pensas que faremos entón sen o libro e nos reunimos na biblioteca? –Refunfuñei cos ollos abertos coma pratos.
—Bon... entón, se non podemos ler o libro, que diantres faremos aquí?—Gregorio comezouse a alterar un chisco, Georchzus sentiuse culpable e dixo:
—Sin... Síntoo moito todo... perdoádeme !—E eu apiadeime del:
—Si... vale...a índa así non sei que diaños faremos na biblioteca, a estas horas da noite, e sen o libro máxico...
—EU DIREICHE QUE IDES FACER!!!—Era o tío Alexis, cos doce criados e criadas tras el —Credes acaso que somos nós os teus tíos parvos? Eh, parécevos? E colléronnos a min e a Georchzus das orellas cara ás nosas camas, que agora estaban en cuartos diferentes.
—Non ides apoderarvos do reino de mundo máxico vós! Sobre todo polo meu irmán Ruph!!!—Exclamou furioso o tío Alexis pechándome a porta do cuarto con chave; acto seguido vociferou á porta do cuarto de Georchzus pechándoa dun portazo con chave. —Non sairedes en TODA a noite, sexa para o que sexa, só poderedes levantarvos para facer o almorzo coas criadas... ás cinco da mañá!!!
* * *
Ania meteuse na cama, púxose a chorar e caeu nun profundo soño.
“AS BÁGOAS CAERON AO CHAN FORMANDO UN DIMINUTO CHARCO, PERO ENCHIDO DE TRISTEZA.”
O reloxo marcou as cinco en punto. Tlon... tlon... tlon... Ania, esgotada, saíu da cama e dirixiuse ó armario. Cal sorpresa foi a súa... ó ver que o armario estaba baleiro. Deu unha volta polo cuarto e decatouse ó ver que no cuarto non había máis que unha cama, uns mobles baleiros e un par de cadros.
—Estúpidos!!! Queren que xa marche, e onde? Non teño onde ir! —Dixo para si
Arremendou un pouco os lazos do vestido, penteouse coa man e petou na porta para que os criados abrisen a porta, pero ninguén contestou á súa chamada. Mirou pola ventá e viu ós criados levando as súas cousas dentro do edificio do lado, os cuartos dos criados!!!
A dama do cadro que sempre lle daba medo parecía que a miraba cun sorriso maligno; estaba farta dela!
Colleuna enfurecida e tirouna ó chan con ganas de lle cuspir, pero lembrou de novo as doces palabras da súa avoa e a súa cara revelou o sorriso que nunca lle saíra durante todos eses días. Colleu o cadro coidadosamente e decidiu poñelo no seu lugar. Mirou a parede e exclamou:
—CACHEIVOS, TÍOS!!! —Un enorme furado sobresaía na parede, un furado que, se o seguía, daría ó cuarto da tía Hannohn e o tío Alexis. Pensou se algún criado iría espertala e, acto seguido, meteuse no escuro furado para poder chegar ó cuarto dos seus tíos, descubrir aquel misterioso enigma do libro e saber que sucedera co irmán do seu tío, probablemente, o seu pai!
—PLIC, PLIC, PLIC...
—Argh! Que é isto?—Dixo retoricamente Ania, parecía que uns dediños lle subían polo brazo facéndolle cóxegas, pero de seguido decatouse de que eses “dediños” eran pegañentos e ían cravando as súas uñas sobre a abrancuxada pel de Ania. Aqueles dediños eran as oito patas dunha araña, a substancia pegañenta era a tearaña que foi tecendo e pegando á pel de Ania e as uñas eran o fin das súas patas que eran puntiagudas e mancaban xa que picaban a Ania co seu veleno—IIIIGH!—Ania tentou berrar o máis baixiño posible etirou a araña rapidamente e arrincou dunha tallada a tearaña e seguiu o seu percorrido.
Escoitouse outro ruído semelleante ó anterior, pero aínda máis sixiloso —Como sexa outro bicho, vaise lembrar!!!
—Que?! Ania? E... es ti?
—Georchzus? Como chegaches até aquí?
— E ti ? Eu por un cadro do meu cuarto, que era un camiño de pedra...
—EU IGUAL!!!
—Cala! Non berres!Esta “pasaxe” espándese por toda a mansión, e por todos os cuartos!!! Así que nos poden escoitar!!!
—Pero, os teus pais, como non os taparon, entón?
—Porque pensan que só hai unha pasaxe que leva do seu cuarto ó teu, pero non é así, senón que hai en todos os cuartos.
—Pero eu podería escapar igual!
—Non creas, hai gardas ás portas do seu cuarto.
—Ah, e outra pregunta sobre o teu pai:como é o meu tío político, non?Ehm... cantos irmáns ten?
—Creo que un, por que?—O corazón de Ania parecía que lle parara, aquel irmán que quedara atrapado no libro era o seu pai, a Quen debían salvar.
* * *
“TRAS DUROS DÍAS DE DESESPERACIÓN, ANIA CONTINÚA COS SEUS TÍOS.”
No hay comentarios:
Publicar un comentario