Entón, ó derradeiro intento de abrir a porta, Georchzus púxolle a man diante e
susurroulle ó oído, coa súa clara voz:
—És a mellor curmá que tiven xamais, a máis valente—“e taména túa única curmá”
pensou Ania, pero calou.Desa vez, xirou o picaporte dourado e o pesado madeiro
fixo un leve cruxido, á porta faltáballe un chisco de aceite, quizais . Saíu, deu uns
catro ou cinco pasos e, sen máis, parou en seco e, retrocedeu decontado, até chegar ó
cuarto de Georchzus.
Miroulle con cara extrañada e preguntoulle con precaución, por se algo pasaba :
—Que sucede?—non achou resposta algunha, agardou un chico, pero a súa inxeniosa
prima non asemellaba estar aínda nada no mundo, pálida coma un morto, porén,
imitou a mesma acción de antes—eh...Isto... estás ben, Ania ?—ela, inmutouse, ó fin,
e estirou lentamente, e cun dedo na boca como que tiña medo, e sinalou có índice cara
a porta—ah, é iso o que queres, que vaia á porta?Tés medo, non ?Se ti mesma
dixeches o de que era mellor morrer como un bó que vivir como un malo?Digo...
morrer como un vivo bó e vivir...¡Buagh, é o mesmo!Se queres que vaia alí e ti tés
medo de ir con coraxe, alá ti; irei ver Que é iso que tanto che asusta, vale ?—
Ania asentiu.
—Están alí!—exclamou levando as mans á face, como sinal de temor .
—QUENES???Quenes están alí ?—apartouna bruscamente da porta, entre medio canso
e medio enfadado, asomou a cabeza cara o corredor das escaleiras que dába ós
vestíbulos e volveu agochala en cuestión duns segundos .Porén, Ania sorriu de novo .
—Que, víchelos, eh?—era certo, Georchzus volveu ó cuarto tan pálido como Ania se
puxera anteriormente—Díxencho Georchzus, díxencho ... —como o ton de Ania era xa
moi alto, el tapoulle a boca cunha man e dixo suavemente, alterado, cun susurro :
—Cala, axiña...Ou non viches que se atopan alí ?—colleuna do brazo de xeito
que non a mancase e, con moita cautela, levouna sixilosamente ó corredor, alí estaban,
os dous traidores.
Distinguíanse facilmente as dúas siluetas de Xana e de Gregorio, o mordomo.
Lembraba o aspecto que ó coñecer a Xana lle parecía realmente doce, pero agora, só
distinguía nela o seu nariz puntiagudo, o seu avinagrado xesto semellante ó da tía
Hannohn e o seu sorriso malévolo que odiaba . Levaba daquela un vestido lila, con
flecos e as mangas logas, ademais dun precioso e antiquísimo chal de seda transparente
e uns zapatos lilas a xogo có conxunto.Lucía un precioso peinteado .Un moño recollía
a súa ondulada melena negra escura coma a noite pecha e dous mechóns de pelo caían
ós lados, sobre os seus ombros .Gregorio vestía camisa branca con chaqueta negra e
unha rosa vermella increíblemente elegante xacía no seu peto, os seus longos pantal ó ns
negros de estraña textura caían até os seus relucintes zapatos grises.
Ania extrañouse de que non levasen a indumentaria de traballo, e, nisto, o seu primo
Georchzus chamouna alporizado, sacándoa dos seus pensamentos .
—Eiii!!!Ania!!!—ela parouno cóa man e o introduxo no cuarto de novo—ai, fasme
dano, parva!
—Ben, heme igual, o caso é que temos que pensar nun plan para que non nos vexan
saír do dormitorio, vale, entendido?
—Eras tí a que quería dár a cara, non si ?
—Agora non é o momento, meu ; temos que chegar ó cuarto dos teus pais sen que eles
se decaten.
—Por Que ?—refungou Georchzus—, a ver, dimo !
—Porque temo que tardemos moito, ou que se nos reteñen non conseguirei liberar ó
meu pai...
—Iso é certo, —mirou cara o chan—iso é certo...
A porta chirriou, unha man asomouse polos extremos dela ... primeiro uns dedos, logo
unha palma, por último ...
—Conque si, eh? Conque esas temos...—apareceu un vestido lila, con flecos e mangas
longas, resgoardado do frío da primavera dinamarquesa cun chal de seda transparente.
Unha enorme pamela entraba pola porta de madeira, e debaixo dela estaba un moño
negro de perfecto toucado, embutido nela . Un sorriso malévolo caraterizaba a terrible
imaxe—.son a vosa leal amiga—dixo con sarcasmo Xana—, Xana...
—E tés a valentía de falar con ironía e dicir leal !—Espetoulle Georchzus .Leal, unha
palabra que significaba a nobleza, o cariño, o respeto ós demais, só en catro letras, o
sinificaba, nesta historia todo.—és unha hipócrita, finxes coma ninguén ; grazas, grazas
por destrozar unha vida, a vida dunha orfa sen avoa sequera, sen familia ningunha.
Que viu aquí esperanzada, có interese de tér unha parte de familia que lle queda que a
protexa, que a acolla con amor, e o primeiro día, ó decatarse de que o seu pai está
encerrado nun libro do que só coa súa axuda pode escapar, trátana de criada,
pisotéanna como se de algo minusvalorado se tratase ...
Xana baixou a cabeza, desolada .—mentíronme, mentíronnos a Gregorioe a min—ergueu
a cabeza de novo— Gregorio!Vén, por favor ...
Apareceu coa súa vestimenta—escoitaches?A nós dixérannos que ían roubar á coroa de
Dinamarca, Gregorio, mentíronnos, pensamos que erades uns ladrón estúpidos, cando
os realmente estúpidos fomos nós, deixándonos enganar por uns parvos coma Hannohn
e Alexis ...
—É igual ...—falou Ania ó fin—o mal xa está causado.Temos que acordar todos un
plan para poder escaparmos ...
Daquela, o seu primo Georchzus non puido acougar máis, e, enderezado con
expresión de seriedade, soltou—: Está ben, xa non o aturo máis !Non collo na crenza
de que tí, Anialonda Mary Joe ; poidas estaren tanto tempo con cara de amargura,
coma sen presenza algunha, non
Ania, non . A túa expresividade murchou, o teu sorriso quedou agochado para sempre
e asemella que non completas as túas conversas, como se non che importase xa máis a
vida, nen a túa fala, nen nada ... Non o entendo, Ania, de verdade ; se éra—la persoa
máis graciosa, activa e xoguetona que xamáis coñecín . Por deus, Ania, non collo na
crenza de que tí poidas agora...
—Ser así? Eh?Ser así? Pois, mira o que che digo, curmán; que se ti agora vivises a
miña situación, se te meteses na miña pel só un intre, Eh?Só un intre; comprenderíasme,
Georchzus, comprenderíasme ...—E, indignada, puxo as mans ante
a face para chorar.
—Tranquila, Ania, podémosche axudar!— e tendeulle un pano bordado, sen moito valor
de capital, pero si de lembranzas, era, pois, o que a súa avoa lle regalara polo seu
cumpreanos había xa catro ou cinco anos—Toma...
—Eh...grazas..., onde o atopaches?—estaba realmente sorprendida, non sabía xa onde o
perdera, pero non quería demostralo.
—Isto, pois, ehmmm...quedei con el cando te encerraron no semicalabozo de cuarto
cando o da biblioteca á noite, lembras ?—Ania moveu a cabeza, con expresión
afirmativa e musitou un breve “grazas”, con voz feble —agardando así o momento de
cho devolver—engadiu a muller .
Gregorio cruzou os brazos e, cun sorriso indicando amabilidade, falou:
—Ben, creo que xa podemos ir pensando firmemente un plan estratéxico .
—Xa sei ! —exclamou Georchzus coa mirada perdida, mirando ó teito (ou iso
parecía)—podemos ir polo pasadizo, coller as cousas de Ania, e, logo, volvemos, e,
por suposto, vós nos escondedes en maletas vosas e intentades levarnos nelas ó voso
lar, non si ?
—E a iso lle chamas “Plan estratéxico”, listo? —Berreou Ania entre gargalladas que,
polo visto, estaba xa recuperada de súpeto.
—Pois, alomenos é un plan, ou que tés ti, lista?A ver?E, ademais, dixen
“poderiamos”.
—Ha, ha ... dixeches “podemos”, non por mal ...Bón, centrémosnos ...
Case que si—dixeron Xana e Gregorio a coro . Entón, puxéronse a pensar todos,
mentres que o tempo se deixaba pasar lentamente, con agarimo, coma o vento se desliza
entre as árbores espidas no inverno .
Déron as cinco e media da tarde.Unha breve, pese a ílo, intensa vadalada envolveu a
mansión nun grande estrondo, no que tamén se viu á perfección que xa era ben entrada
a noite .
Escoitouse, uns minutos despois; un home que, con certa dificultade, cantaba unha
longa canción de bares, típica en Dinamarca, dicía algo coma :
“Den danske, Danmarks vores sprog, vores motto, vores hjerte ... En stor
kærlighed, O, mit hjemland, på livet, dem jeg elsker." Que significaba:
“Danés, de Dinamarca o noso idioma, o noso lema, o noso corazón ... Un gran amor,
oh, a miña patria querida, de toda a vida, móstroche o meu amor .”
A voz acercábase, ía correndo polo corredor, e, nisto, escoitouse :”Hip”.e un forte
ruído como se algo caese en picado no chan de mármore.
—Quedade aquí!—musitou Gregorio, e, acto seguido Xana e Gregorio saíron a fume
de carozo do cuarto . Ania e Georchzus miráronse, confundidos ; que era todo
iso?Outra trampa?Unha broma pesada?
—Probablemente sexa outra trampa deses dous—afirmou Georchzus, como se lle lese os
pensamentos—.non che parece?
—Quizais...
—Quizais?
—Quizais queira pensar pero non teña tempo porque o meu primo non para de
interromperme todo o tempo.
—Mira...Sabes Quen son?:Oh, non temos que ir salvar ós do mundo do libro, pero eu teño
medo, BUAAAH!!!
—Si, sei Quen é ;e é a túa inmadurez, sempre está conmigo.Ou tería que dicir contigo?
—Ha, ha...—Mirouna cunha mirada furtiva falando con ironía.Nisto chegaron Xana e
Gregorio e, facendo un xesto de importarlles o máis mínimo o que foran mirar no
corredor crendo que se trataba dun dos do “bando contrario” dixeron ó unísono:
—Era só un vello borracho—miráronse, confundidos e logo continuou falando Xana—, que
ó parecer é un criado da mansión, aínda que non creo que despois de que os señores da
casa se percaten da falta do home continúe séndoo...
—Bón, vale, de acordo.Agora o que temos que tentar é facernos de novo có libro e poder
continuar léndoo; pero desta vez temos que lelo alto e sen interrupcións.
—Hai un problema, Ania—dixo Georchzus tras tragar saliva sonoramente—é que...Como
podemos voltar ó mundo máxico?
—Pero, Georchzus;xa o dixemos cen veces...agárdase á quinta posta do sol que se
produza no mundo paralelo, entendes?—ela, dixo agora dirixíndose a Ania—Oe, Ania,
sinto moito todo o mal que che causei, perdoarasme algún día?
Agora o sorriso propinoullo ela;e, tras asentir, bisbou fundíndose no seu corpo, ó apertala:
—Pois claro.
Reuníronse ó atardecer no enorme cuarto dos tíos.Quedaban só uns minutos para dár as
cinco da tarde e o solpor estaba xa a tan pouco de distancia que podías
notalo, acariñando os teus beizos.A posta do sol sería en pouco tempo e o sol
encamiñábase lenta e preguizosamente cara a cima dos máis alto cumios do monte máis
cercano:O monte de Gërmckagh.A hora acordada chegara:Eran as cinco en punto.Ania
dirixiuse silenciosamente ó cadro que había
colgado na parede que daba ó pasadizo;debía chegar até o cuarto de Hannohn e o tío
Alexis, descolgou o cadro da dama á que tanta manía lle tiña e o pousou cun breve
“Clac” no reluciente chanzo lousado de branco.Puxo unha perna sobre a rochosa
apertura na parede e adentrouse naquel escuro corredor tras poñer tamén a outra.Tras
pasar todo o tramo sen ningunha interrupción por parte de ningún insecto(iso si, tras
abrirse paso entre a maleza de plantas enredadeiras e tearañas)petou nunha superficie
chá de madeira(tratábase do cadro que penduraba da parede do cuarto dos seus
tíos.)Oíuse un chirrido bastante ensordecedor e viuse
unha pouca de luz proveniente do cuarto de Hannohn e Alexis e despois unha cara
coñecida:era Gregorio tentando apartar o cadro.Despois, colleuna nos brazos para que
saltase ó chan e pronunciou unhas palabras sarcásticas de benvida—que por certo, Ania
non comprendeu.Son estas:
—Ola!Benvida á miña humilde morada...Ha, ha, ha!—todos se riron con el;
exceptuando á nosa protagonista, claro.Aínda que logo, ó ver que os demais o facían
decidiu copiarlles para non quedar mal.
No hay comentarios:
Publicar un comentario