Parte 3:O Rei do Silencio
Quitando as bágoas da meixela, asomouse á ventá abrindo a boca e botando o alento,
limpou o bafo e se impulsou para caer na cama, pesada e exausta polo canso
día de traballo na mansión .
—ANIAAA!!!—Escoitouse dende o outro lado da casa –Baixa aquí agora mesmo!!!
—Sí, tía Hannohn…
Xa no salón, todos reunidos, dixo:
—Anialonda Mary Joe, que lle fai supoñer que despois de quitar o pó dos cuartos,
baixar a basura, limpar o aseo, fregar os chans, facer as comidas, refacer as camas,
limpar os espellos da mansión e poñer a mesa para a cea podería retirarse ós seus
aposentos ?
—Síntoo de veras, señorita Hannohn, non volverá ocorrer .
—Máis vale, senón …—pero, grazas a deus, a riña foi interrumpida por un berro
procedente de arriba, dos cuartos; foi correndo e descubríu que era unha das
criadas —Que ocorre?—acertoua dicir fatigada .
— O...o señor Georchzus ... de...desapareceu...
Aquel fora un momento clave, cando saíra da pasaxe, Georchzus non saíra aínda !!!
Que lles contaría a todos, Que podería facer ?
—Señora, estou aquí — soou unha voz, cálida, baixa, doce ...Georchzus !—Ó mellor
non se decatou, pero estiven na cama todo o tempo .
—Oh, desculpe, señor ...—Dixo cóa voz aínda tartamudante —perdoe...—e saíu do
cuarto recta, cós ollos fixos ó fronte e cun pano de limpeza baixo o brazo .
—Uau!!! Como o fixeches, como saíches tan rápido? —preguntou incrédula .
—A maxia de Georchzus — contestou cun irónico sorriso mentres sacudía a man
rozando o traxe, limpándoo .
—Non, de veras — dixo entornando os ollos cara o chan, furgando no vestido para
dár cunha chave que abrise o armario para poder pechalo .
Escoitáronse pasos, subían pola enorme escaleira, pesados e cun forte eco tras de sí .
Probablemente serían tacóns, Hannohn !!! Abríu a porta de todo, pechou rápido o
armario, e Georchzus sacudiu de novo a súa roupa e se meteu na cama de novo .
—Moi ben, Que sucede aquí ??? —Vociferou a tía Hannohn — que diantres
ocorre ???—Mirou brevemente o desorde da cama e veu a Georchzus .
—Verá, tía Hanohn, é que a criada berrou porque pensara que Georchzus desaparecera
, e, sen embargo, estaba ...estaba ... na cama durmindo ... sí, iso ... —pechou un ollo e
se votou cara atrás xa que pensaba que lle caería unha boa lea, pero sen embargo non
ocorreu nada, a tía Hanohn miraba en fite ó seu fillo e non se escoitou nada nun bó
anaco ; pero, cando menos o agardaban :
—Georchzus, querido, a criada espertouche, vai levar unha voa riña !!! Non che viu a
moi parva — e marchou facendo aspaventos berrando incansablemente — VEÑA
AQUÍ DE CONTADO SE NON QUERE SER DESPEDIDA !!! — e se deixou de
escoitar, xa estaría lonxe .
—Non podo crer isto — dixo Ania cruzando os brazos — vótacheslle a culpa a unha
pobre criada só para saír coa túa ! Eu lisco agora ...— Georchzus colleuna do pulso,
tan forte que lle fixo dano — estás parvo ou que ? mancáchesme, idiota !!!
—Síntoo, Ania, pero estamos xuntos nisto e non nos podemos separar polo de agora,
entendido? —O seu sorriso reapareceu tras uns intres e as súas cellas xa non estaban
fruncidas, Ania suspirou lentamente e resoprou—de acordo?
—Como non, miña xoia?—respondeu con tono irónico e un inesperado sorriso
maléfico.
—Daquela tomareino como un “sí”, va que sí ?—nen se inmutou el pola ofensa, pola
súa banda, Ania sí escoitara a del ; colleu un trapo grisáceo case negro—que nalgún
momento fora branco—e marchou cara á porta decidida a ir a través do corredor, pero
Georchzus lembroulle algo moi, moi importante .
—Así que pretendes coller o teu camiño e marchar polo corredor, non?—Georchzus
abriu a boca para falar, pero Ania deu a volta mirando cara el e só contestou .
—Así é, pois...—xirouse novamente, disposta a xirar o picaporte da porta e saír ó
corredor.
—Vale, fai o que queiras, pero eu que tí non o facía —estaba cunha perna apoiada
na parede, cós brazos cruzados diante do peito e un sorriso, o seu sorriso no que
mostraba todos os seus dentes brancos coma a neve, o sorriso que mostraba cando
quería que lle desen a razón, có que cría que era el o máis axeitado para as
preguntas máis extrañas, difíciles e caóticas existentes no mundo, por moi
extrañas, difíciles e caóticas que resultasen.—non me digas que non sabes do que
falo?—parou de falar, porque xusto nese intre, Ania quedara pálida coma un
cadáver, quedara sen fala, sen as típicas preguntas ou respostas inxeniosas que se lle
ocorrían, que pasaban por aquela cabeza tan miúda, pero tan espelida.Pasou un bó
anaco até que volveu dicir ó fin.
—E que podo facer entón, pasar toda a vida metida nun cuarto dunha mansión que
semella un calabozo?Cós brazos cruzados agardando a que chegue o día no que me
deixen en liberdade?Sí?É iso o que queres, sí?
>>A miña avoa sempre dicía que na vida era mellor morrer como boa persoa que
vivir coma un inhumano sen escrúpulos. E iso é o que farei, algún día terei que dár a
cara se non quero quedar aquí para sempre, fareino .
No hay comentarios:
Publicar un comentario