viernes, 8 de abril de 2011

O derradeiro decembro


O sol puxérase polo oeste, deixando tras de sí un lúgubre porto pesqueiro con pequenas rúas, escuras e cheas  de penuria.
Un rapaz atravesaba as escasas rúas que había absorto nas súas cavilacións e correndo trala súa sombra.
Ese rapaz era eu.

Gustábame, non sabería dicir por que, correr coa miña sombra, intentando alcanzala algunha vez ou, alo menos, facer algo que non fose ollar aburrido cara o ceo da noitiña.
Entón, un leve cheiro dun perfume suave e doce comezoume a embriagar; pero, inesperadamente, notei que me golpeaba contra algo ou alguén e caín ao chan súbitamente.
Cando mirei desconcertado cara arriba puiden ver unha silueta fermosa. Unha moza belísima e de ollos que nunca souben se eran azuis ou verdes, e, aínda que tiña expresión de preocupación, conservaba un sorriso alentador.
Foi entón cando, sen darme conta, sentín unhas bolboretas voando polo meu estómago.
-Estás ben?- preguntoume ela, cos seus ollos brillando tralos cristais das súas lentes, tendéndome a man para axudarme a levantarme.
-Eh...si, gracias...-bisbei aínda en trance.
-Foi culpa miña, ía distraída no meu libro, perdoa.
-Non, se fun eu, que ía...ehem... xogando.
Adicoume un sorriso aínda máis fermoso que o anterior.
-¿Como te chamas?- preguntoume.
-Amancio. E ti?
-Eu Susana, encantada, (dentro do que cabe); ha, ha, ha!
-Encantado, igualmente.-tiña que correr para ir á casa da miña tía, onde vivía.
-Xa nos veremos, deica outra.
E, coma unha folla cun sopro de vento, marchou.


Pero, como dixera ela mesma, si que nos iamos vér outras veces... e moitas.
Comezamos a ir a esa hora e cada vez máis fecuentemente.
Todas as tardes nos viamos e mantiñamos conversas cada vez máis longas.
Levabamos unha semana, dúas, tres, catro... e ambos confesamos que nos queriamos.
Descubrín que era amante da lectura e escribía poemas que intentara publicar, pero calificáranna por “demasiado nova como para ser poetisa”.Tamén era doce, risoña, simpática e moi divertida. Era bibliotecaria na biblioteca municipal e alí traballaba entre moreas de libros e pasaba horas e horas precorrendo os estantes cheos de maxia e lendo todo o imaxinable. A súa casa, chegara a bromear, estaba feita de libros no lugar de ladrillos. Era tan graciosa... E eu non era ninguén comparado con ela.

E tras dous meses véndonos trala posta de sol, faltou un día.
Non lle dera demasiada importancia, pero despois tampouco foi ao día seguinte, nen o outro, nen o outro máis.
Desesperado, xogaba só coa miña sombra polas rúas esteitas da vila mentres agardaba cunha remota esperanza, volver a encontrar a Susana.
Pero non foi así.
Estiven un ano enteiro pensando nela e en que lle poidera pasar, inclusive cheguei a pensar que xa non vivía. A miña tía dicíame que ela non era máis que un peso enrriba, que non me preocupase pola súa ausencia. Pero eu non lle facía caso, porque a miña tía só pretendía que eu non me namorase nunca para non quedar soa. E Susana era a persoa máis simpática, intelixente e fermosa que coñecín na miña vida.
Pero un bo día vina.
Pensei que se trataba dun erro, porque xa perdera toda esperanza. Pero ela saudoume, co seu fermoso sorriso, e achegouse correndo a min:
-Amancio! Amancio!
-Que che sucedeu? Por que non volviches? Por que non me dixeches nada?
-Non puiden dicirche nada. O meu irmán ofreceume un traballo no hotel de Barcelona que el mesmo rexe e eu podo encargarme de supervisalo.
>>Pero cando lle dixen que antes quería despedirme de ti, díxome que partiamos esa mesma noite, e mentres agardabas por min na Rúa das fontes, eu partía dende Santiago cara un lugar mellor. Aínda que agora estea aquí, debo marchar en tres días. Por que non ves conmigo? Así poderemos vivir alí xuntos e ninguén poderá separarnos.
Non puiden contestar. Unha soa palabra rondou pola miña mente, e esa palabra era un adeus. Para sempre.

Os días seguintes transcurriron apacibles, pero eu seguía meditando a súa proposta: que podía facer?
Non me chegaba o tempo para pensalo, pois Susana marchaba nun día, e eu aínda non sabía que facer.
Como era de esperar, a miña tía rogoume que non marchase, que quedase con ela e non a deixase soa, porque non tiña a ninguén. Pero non era a miña culpa que nunca tivese un soño, que nunca tivese amigos ou que nunca se namorase.


  

O día da despedida, no que debía coller un taxi para levala ao aeroporto de Santiago, eu a acompañaba ata a praza do concello, onde a ían recoller. Pero, irremediablemente, rompín a chorar.
Non sabía por que, pero necesitaba desafogarme, porque antes non me decatara do importante que era ela para min, pero votábaa en falta.

As bágoas esbaraban polas miñas meixelas, e sentíame vulnerable fronte aquela desesperación.
Así que, cando estaba entrando pola porta do taxi, tirei do seu brazo irremediablemente.
-Susana, síntoo, de verdade, pero non podo ir… a miña tía é moi maior e pregoume que quedase ao seu cargo.
-Se non queres ser feliz, ter unha vida nova, queda aquí, coidando da túa tía, Amancio. Eu marcho.
O taxi fixo soar o seu motor, ela pechou escandalosamente a porta. Mentres o taxi se afastaba e eu quedaba mirando cara el sen poder facer nada, ela non mirou cara atrás nen unha vez. Nen unha.
E, tal e como viñera, foise.



Os días pasaban, e dábame a impresión de que eran anos. Seguía xogando coa miña sombra, seguía con aquela esperanza tan remota de que volvese algún día... Pero nunca, nunca máis apareceu.

Sempre miraba pola ventá a posta de sol, tan fermosa coma sempre, e como aquela que presenciara o día que nos coñeceramos.

Mandáballe cartas e ela a min algunha vez, eran preciosas. Pero, de súpeto, comezaron a chegar con tan pouco argumento, con tan pouca cousa, que me estrañei.

Unha  fría tarde de comezos de decembro, eu volvera de pasear polo porto, tan aburrido coma sempre, cando vin unha nova carta no buzón da casa. Era dela!
Abrinna coa delicadeza que sempre mantiña coas súas cartas. Con sumo coidado, collín o papel que contiña dentro, coma se estivese collendo unha espada sagrada recén forxada.

Susana Nogueira,                                    Barcelona, 4 de Abril do 1967

Querido Amancio:

A última vez que tiven o pracer de verte despedinme como non o merecías; perdóame por ter sido tan brusca.
Espero que algún día,  cando vexas a posta do sol,  te lembres de min e daqueles solpores que viamos xuntos anos atrás.
Que cada día que pases sen verme me escoites coma se estivese falando ao teu carón, e que nunca, nunca me esquezas, porque eu nunca te esquecerei a ti.
Estas últimas palabras da miña vida quérochas adicar a ti.
Pero non quero que te preocupes, porque estarei ben, nun lugar mellor, e cando ti tamén veñas conmigo poderemos estar xuntos, como sempre quixeches.
Quero que saibas que últimamente non puiden escribir moi profundamente, só puiden ler os libros que semrpe quixen ler  nunha cama deste cuarto horrible, sinto que por mor deste cancro de pulmón non poidamos volver vernos,  pero quero que saibas que sempre te votei de menos. Non puiden esquecerte, e aínda que o intentase, xamais o lograría.
Sempre pensei que o último que quería facer antes de morrer sería ver o mar bañado pola luz rosada da posta do sol. Ver algo fermoso.
Pero xa que non podo, quero, simplemente, verte a ti, na miña imaxinación, ao meu carón, e presenciando xuntos, ao fin, a posta do sol.
Sempre te quixen e sempre te quererei:
                                                                                     Susana


No hay comentarios:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...