Capítulo 1: Vagalumes nas tebras
Unha bágoa corría pola meixela de Oreste.
Mentres, unha estrela marcaba o horizonte, abrindo paso aos tres cabaleiros.
Aspía, decidida como sempre, ía ao fronte do grupo, e levaba aos seus compañeiros á maior das súas aventuras. Pero iso non quitaba que non sentise dor polo que deixaba atrás, nen compaixón por Oreste.
Mor, o máis vello dos tres, cabalgaba tras Aspía, cuxa capa ondulante desprendía o cheiro á decisión.
Un son tras as árbores deixounos inquedos. Aspía, valerosa coma sempre, apeouse do seu cabalo e se dirixiu ao ruído tras as árbores.
-Non vaias, Dubien! -berrou Mor dende o seu cabalo.
Entre as tebras, puido ver unhas mans que se abalanzaban sobre ela, e despois, o único que viu era negro.
__________________________________
Este é o comezo dunha historia que acabo de inventar.
Aínda queda máis por inventar no capítulo.
Unha bágoa corría pola meixela de Oreste.
Mentres, unha estrela marcaba o horizonte, abrindo paso aos tres cabaleiros.
Aspía, decidida como sempre, ía ao fronte do grupo, e levaba aos seus compañeiros á maior das súas aventuras. Pero iso non quitaba que non sentise dor polo que deixaba atrás, nen compaixón por Oreste.
Mor, o máis vello dos tres, cabalgaba tras Aspía, cuxa capa ondulante desprendía o cheiro á decisión.
Un son tras as árbores deixounos inquedos. Aspía, valerosa coma sempre, apeouse do seu cabalo e se dirixiu ao ruído tras as árbores.
-Non vaias, Dubien! -berrou Mor dende o seu cabalo.
Entre as tebras, puido ver unhas mans que se abalanzaban sobre ela, e despois, o único que viu era negro.
__________________________________
Este é o comezo dunha historia que acabo de inventar.
Aínda queda máis por inventar no capítulo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario