A amizade é
coma unha corda,
por moito que se tense,
ou por moito
que se afrouxe,
nunca se rompe.
E entón sorrín, por todos os bós momentos, polos malos, porque non importa o mal que o pasases ou o ben que te sentises, o moito que anheles algo ou o aire que che faltou ao rirte de tí mesma por seren tan tonta como para cometer a atrocidade de sentirte mal, porque sempre hai un bo momento para sorrir. E ese momento é agora. Sorrí. Libromaníaca
2 comentarios:
Si, moi certo. Aínda, que as veces a corda tende a irse desfiando pouco a pouco, e algunhas veces ata esa corda que pensabamos que nunca rompería rompe unha amizade. A amizade tamén hai que coidala....
Si, é certo; moi bonita a túa reflexión da miña reflexión :)
Ás veces isto pasa, e moitas veces esa corda non podes volver a enmendar, por moito que o intentes...
Pero outras cordas son moi difíciles de romper, e esas cordas son a gran maioría das amizades.
Publicar un comentario