Texto: Un soño
Libromaníaca
A literatura. Que
é a literatura?, preguntaranse algúns.
Pode que a
literatura sexa a arte de ler e de
escribir; de meternos nas historias que poidamos imaxinar. De conseguir escapar
do mundo real para adentrarnos nun mundo feito de palabras, de tinta e papel.
Hai quen non
comprende o verdadeiro significado da literatura. Hai quen a usa unicamente
para escapar da realidade, para crear unha distinta. Pero esas persoas non se dan
conta de que esa realidade é o froito da inercia, xa que sen case decatarnos
intentamos esconder a versión real da vida baixo unha capa de necedade, o
froito do desexo de algo que xamais existirá. Un soño que se esvaecerá antes de
que acabemos de crealo na nosa imaxinación.
Sen embargo,
outros saben que a literatura serve para algo máis que intentar non durmirse no
bus, ou taparse con eles se chove.
Uns cantos pensan
que a literatura é a nosa maior vocación; se adican a ela como se non puidesen
vivir doutra cousa.
Ou simplemente, case
nacemos entre libros, vivimos nunha casa onde os estantes, os armarios, as
mesas e os pupitres rebosan de libros, temos ateigado o cuarto de modo que, se
colocásemos un só libro máis, os estantes se desplomarían.
Inclusive esas
persoas gardan nun recuncho do seu corazón o maior soño, o maior desexo que
sempre tiveron: publicar un libro.
E, de feito, eu
son desas persoas.
Cando era pequena
comecei a pensar que era unha gran sorte ter un pai que escribise, nunca antes
me decatara. Eu era esa nena que se apuntaba a todos os concursos de relatos
posibles, que devecía por adentrarse cada vez un pouco máis nese mundo tan
misterioso no que aínda me quedaba moito por descubrir, era esa nena que no
colexio facía as redaccións quince liñas máis extensas do máximo, que amaba as
actividades de inventar unha historia.
E ese soño foi
crecendo máis e máis, ata que, con dez anos, decidiu escribir unha novela, que
plantexou publicar.
Tardou anos en
rematala, e finalmente intentou conseguir o que se plantexaba, se non dese
resultado, non era como nas competicións: o importante non era participar. Era
conseguir o posto que tanto anhelaba.
Despois,
decateime de que había algo que estaba morrendo en canto á litetatura: O
galego.
E é que ata ela mesma,
que sempre quixera tanto a literatura galega, falaba en castelán coas súas amigas,
ou mellor dito, con todos.
É posible que
chegue a tal punto o desprecio da xente cara o galego que este idioma se
extinga. Que morra.
E non é como o
latín, que é posible estudalo, non.
O galego quedaría
fundido no esquecemento, a lingua que enriquece a nosa terra. A lingua que
todos, simplemente porque si, non quixemos falar. A lingua que quedaría sumida
na miseria e acabaría desvaecéndose.
Oxalá puidésemos
tomar conciencia disto, quizais a literatura axude a salvalo. Quizais se
inventamos historias de papel e tinta no noso idioma puidésemos deixar de
renunciar ao que é noso.
1 comentario:
Lo he entendido todo...
La verdad es que pocos cuentos he terminado, muchos están en camino y nunca he probado lo de enviar a la editorial. He leído varios artículos sobre autores y la mayoría han dicho que después de muchas novelas han conseguido publicar. Así que yo iré por ese camino, escribiendo, probando, escribiendo, probando.
Lo del gallego, pues no puedo decir nada. Porque aquí no pasa eso. En Tarragona y Barcelona sí que la mayoría hablan castellano, pero en el resto, no. Hay poca gente de aquí que no hable catalán. Es dcir, que no puedo decir mi experiencia.
Publicar un comentario